Latijns Amerika week 4,5 en 6

Hey iedereen!

Nu is het wel ffkes geleden dat we nog iets geschreven hebben. We hebben soms ook gewoon letterlijk op een andere planeet gezeten.

Na ons laatste verslag zijn we met de bus naar het Titicacameer gereden. Geen septische put maar een grijze (Titi) panter (caca). De bolivianen en peruanen zien echt in alles een beest of een figuur.Op zo·n hoogte leven dat doet iets me ne mens. In Puno bezoeken we een eilandengroep in het meer dat eigenlijk allemaal kleine drijvende eilandjes zijn gemaakt van gras. De mensen die erop wonen waren zogezegd nog authentieke Titicacerkes. De eilandjes op zich zagen er super uit. Echt drijvende bergen gras waar ze hutjes op gebouwd hadden. Eenmaal op die eilanden aangekomen begonnen die vrouwen vamos a la playa te zingen en nodigde ze ons uit om op hun "mercedes" van het water mee te varen. Het werd allemaal iets te toeristisch en dat was wel jammer. We sluiten onze laatste avond af met een typische lomo saltado en veel wijn. De volgende dag steken we de grens over naar land nr 4 BOLIVIA !

We komen aan de andere kant van het Titicacameer aan in Copacabana. Dat klonk nu zo tropisch en aantrekkelijk maar dat is serieus tegengevallen.Er lag sneeuw langs de weg, het was aan het bliksemen op het meer en de echte storm die moest nog beginnen... aan de receptie van het hotel. Toen Laura onze reservatie liet zien werd ze als een straathond aan de kant gezet door een dame die zelf al wat blikseminslagen had overleefd. Ze werd ook nog eens vergezeld door een kleerkast die wat weg had van the scorpion king. We waren echt slechtgezind. Zo een arrogante berggeiten hadden we nog nooit gezien. Na heel de stad 10 keer over ent weer te lopen en te bellen en te discussieren horen we in een kantoor iets verderop dat de reservatie wel correct is. We gaan is terug naar die receptie .... Time for revenge. Ik had nog niets gezegd of gedaan of ons Laurake springt als ne pitbull naar de balie en geeft die 2 ffkes hun vet. Het werd muisstil in de grote hal en heel Copacabana had geweten dat er met ons niet te sollen viel. Ik knikte bevestigend terwijl Laura hare eyjafjallajökull liet uitbarsten. Daarna werden we behandeld als prins en prinses.

De excursie van Copacabana viel ook tegen. 2 uur op een boot onderweg naar een eiland. Op het eiland zelf hadden we 40 minuten de tijd voor rond te wandelen. 40!! We zaten op zo n grote hoogte dat we na 10 trappen al terug naar beneden moesten wandelen om op tijd te zijn. Helemaal buiten adem terug 2 uur op de boot. Voor 10 trappen. We besluiten dat het Titicacameer toch niets voor ons is en we reizen verder naar La Paz.

In La Paz zelf was niet veel te doen maar door de straten wandelen was ongetwijfeld een attractie op zich. Heel tradtitionele geklede vrouwen, overal kraampjes en dieren. Verschrikkelijk gek verkeer en tradities die ons de stuipen op het lijf deden jagen. In sommige winkeltjes hingen 20 kleine dode baby lama skeletjes. Zoals de marcellekes van den H&M had je ze maar van de kapstok te halen. Vreselijk, toch zouden de skeletjes geluk brengen. We gaan winkelen, gezelleg eten, spreken af met een Belgische expat en doen toch wel een van de zotste dingen in Latijns Amerika. DEAD ROAD ! Ik was er eerst volledig tegen maar ben nu super blij dat ik het gedaan heb. De dead Road (Camino de la muerta) is een weg in Bolivia in de bergen die ooit is uitrgeroepen tot meest gevaarlijke weg ter wereld. Per jaar stierven er honderden mensen omdat naast het smalle zandweggetje de oppervlakte gewoon verticaal verdwijnt voor een slordige 600 meter. Om de week viel er dus wel een bus de diepte in. Nu is de weg afgesloten voor verkeer en wordt hij gebruikt voor fietsers. We scheurden werkelijk tegen super hoge snelheid naar beneden naast diepe ravijnen en wilde watervallen. We waren toch wel fier aangezien we in Belgie geen van beide ooit al ne mountainbike van dichtbij hadden gezien. Beneden aangekomen bezoeken we nog een apendorpje met 150 verschillende aapjes die er natuurlijk supersnoezeg uitzien. We sluiten de dag af met de strafste cocktail ooit en Whitney Houston.

De volgende dag, nog wat meurig in de benen, gaan we is fatsoenlijk eten. Na wat rond te vragen komen we uitendelijk terecht in iets heel knap. We beseffen het nog niet goed maar we zitten in het sjiekste restaurant van Bolivia. We eten een 3 gangen menu, hebben onze eigen ober en eten tussen de politiekers van Bolivia. We verlaten lichtelijk tipsy het restaurant en hebben in totaal 13 euro betaald. Daarom dat we het niet konden laten. Zo goedkoop is het hier.

Alle gekheid op een stokje. Tijd voor natuur. We plannen een 3 daagse trekking met een 4x4 in Uyuni. Om daar te geraken moeten we eerst een nachtbus nemen van 9 uur. Dat valt mee, we hebben al erger gehad. Niet wetende dat we de ergste busrit op aarde zouden beleven. Er werd ons aangeraden om vanvoor te zitten. We waren te lui en bleven op onze plaatsen vanachter zitten. We snapten eigenlijk niet zo goed waarom iedereen vanvoor wilde zitten. Na 10 minuten rijden werd het duidelijk. We zaten op het wiel van de bus en de chauffeur was vergeten te zeggen dat hij geen veringen meer heeft. Ik kan er geen woorden voor vinden hoe wij door elkaar geschud zijn maar geen enkele battery operated love machine kon tippen aan die vibraties. De muren van de bus waren zo hard aan het schudden dat bepaalde stukken loskwamen. We zaten ook voor de deur van het toilet dus alle reizigers kwamen vlak achter ons hun laatste groet doen. Met die vibraties kunt ge u ook inbeelden hoe zo een toilet eruit zien na enkele uren. Meer dan gezegend. Probeer maar eens te mikken als de toilet op enkele seconden een halve meter opschuift. Het ging van kwaad naar erger. Om 6 uur smorgens, iedereen klaarwakker, een verward mens riep dat iedereen uit de bus moest. We zaten in de middle of nowhere en het regende en het was koud. Iets verderop zag je dat een bus omgekanteld op de weg lag. Ja hier konden we dus nog evengoed een week wachten want de bus kon er niet langs. Of toch? Onder lichte druk van een tip krijgen op het einde van de rit deed de chauffeur toch zijn best. Op de rand van een ravijn passeert hij de omgekantelde bus. Tot groot plezier van velen en pure doodsangst van andere ramde hij de bus in de zij. Ffkes schuren, pattineren en klaar is kees. Het werd uiteindelijk een busrit van 15 uur. Ons tanden en ons gat hebben nog een week langer blijven schudden.

Dan was het tijd voor onze 4 daagse rit door Uyuni. De grootste zoutvlakte ter wereld. We werden er alletwee stil van. Zo mooi. In de verste verte niets anders te zien dan zout en een blauwe hemel. Het leek echt een andere planeet. De 2 dagen erna bezoeken we natuurlijke geisers, prachtige gekleurde meren met honderden flamingos en een oneindig vulkaanlandschap. Het staat vast, Bolivia heeft de mooiste natuur dat we al gezien hebben. Onverwacht maar waar.

Na slechts 10 dagen verlaten we Bolivia al en maken we plaats voor het jammer genoeg ook een pak duurdere Chili. Van vulkaanlandschap aan de ene kant van de berg naar Europa aan de andere kant. We komen aan in Spanje zo lijkt het. Van een cultuurshock is er weinig sprake. We komen aan in San Pedro de Atacama. De droogste woestijn ter wereld. We zitten in een zalig relaxte hostel waar we eigenlijk meer in een hangmat in de zon liggen als in ons bed. Het is dan ook 32 graden, te warm om iets te doen. We vieren aan een grote tafel met Australiers, Duitsers, Brazilianen, Chilenen en Argentijnen een groot kerstfeest. Er word gedronken en karaoke gezongen tot in de vroege uurtjes en hebben een zalige kerstmis.

Nu doen we het wat rustiger aan. We zitten nu een week aan de kustlijn van Chili. Antofagasta, Bahia Inglesa en nu la Serena. Waar we straks opt strand met een fles of 5 (per persoon) het nieuwe jaar gaan inzetten.

We hebben nog een week gezellege strandvakantie onder ons 2kes want vanaf volgende week ist gedaan. Dan ist tijd voor een conjugal visit van 2 Vlaamse wasberen. Dat zal ongetwijfeld wel een pittige twist geven aan ons verslag ! tot binnenkort en een super gelukkig nieuwjaar gewenst aan iedereen !! xxxxxx