Latijns Amerika week 7-13
15 Februari 2013 | Argentinië, El Calafate
Beste vrienden,
Nu is het wel hééél erg lang geleden dat jullie nog iets van ons gehoord hebben, dus dringend tijd voor een update!
Oudjaar in een Chileens kuststadje...moeten we er nog een tekening bij maken? :-) We slaan onze voorraad Cava in om een botellonneke te houden op het strand. We weten niet goed wat we moeten verwachten... Het is voor ons allebei de eerste keer dat we oudjaar vieren op een exotische bestemming. Op weg naar het strand maken we precies deel uit van de uittocht uit Mekka! Echt iedereen in La Serena komt op straat goed voorzien van toeters en bellen. Geen kapsones gewoon pure fun. Op het strand speelt de plaatselijke Get Ready een spaanse versie van "gebroken hart" alsof hun leven er van afhangt. We brengen het glaasje aan onze lippen en laten het zachtjes binnenglippen...:-) en laten de Chilenen zijn hoe je een degelijk swing danst op Latinomuziek. "Zou er vuurwerk zijn?" vragen we onszelf nog af. "Nee, waarschijnlijk niet... het is hier Chili he", maar onze woorden waren nog niet koud of er barstte een vuurwerkexplosie los waar Antwerpen nog een puntje aan kan zuigen! Super!
Het resultaat van onze stranddagen in La Serena is dat we serieus verbrand zijn en er uitzien als 2 tijgerpistolets. Tijd dus om door te reizen naar Santiago waar we wachten op de komst van onze twee wasberen! We verkennen de stad, een zwoele Barcelona-achtige metropool waar je je in Europa waant. We zijn met een kunstenaar op stap, dus met wie kan je beter het Museum van Hedendaagse kunsten gaan bezoeken dan met Baronnesje Bibberbil? Ivan, de eigenaar van de hostel waar we blijven wil ons the Chilean way of going out tonen... Eerst neemt hij ons mee naar een Peruaans restaurant en daarna worden we gelost in een Salsaclub waar mijn Bevers geweld de show steelt met zijn beste danskunsten. Ivan ziet in hem een halve latino en waarschuwt me de Latinas op afstand te houden :-). De volgende avond pakken we het wat donkerder aan en duiken we in de Chileense underground in Blondies, een club met jaren 80 muziek en raar gespuis. Niet echt our cup of tea!
Volgende stop is Valparaiso, een bolwerk van gekleurde huisjes, graffiti en straathonden. Dat laatste hebben de jongens in levende lijve kunnen ondervinden. Ze benaderden alledrie het record van Usain Bolt toen er een kleine keffer op ons af kwam gestormd... Wat zeiden ze nu weer van blaffende honden? :-) We bezoeken Vina del Mar, het Knokke van Chili waar we het kaartspel "bullshit" spelen waar Michael natuurlijk in uitblinkt!
We nemen de nachtbus naar Mendoza, de wijnstreek van Argentinië
(Malbec), ons 6de en laatste land. Eindelijk terug echte koffie, een echte verademing na een maand slappe nescafe! Mendoza is een rustige stad vol platanen en brede lanen. Mensen zijn er over het algemeen modieuzer gekleed als in Chili en het Italiaans bloed dat door hun aderen stroomt zorgt ook voor een stevige dosis pathos, dramatiek, expressie en enthousiasme.Allemaal superlieve mensen! We doen een uitstapje naar de Aconcagua, de hoogste berg van Latijns-Amerika, gaan paardrijden en bezoeken de provincie. Eind januari vertrekken we naar Maipu, een dorpje dichtbij Mendoza en het centrum van de wijnproductie. Aan bodega's geen gebrek. Hier hebben we 2 weken op een wine farm gewerkt tegen kost en inwoning bij een Belg die getrouwd is met een Argentijnse en nu een Bed and Breakfast met wijngaard openhoudt. Als hij 2 handige Harries verwacht had moet het wel serieus tegengevallen zijn want Sus en Klus en den dikke en den dunne zijn 2 duo's beter bij onze stijl passen, vrees ik. Den eerste dag was al ne knaller van formaat...De taak was dat we een simpel keukenkastje in elkaar zetten en er een likje verf op aanbrachten. Korte samenvatting: 1) de deuren staken verkeerd op het kastje. 2) Voor de verf op de kast hing, lag ze al op de grond. Michael leek het allemaal onder controle te hebben, maar toen ik terugkwam van een plaspauze zag dat de hele kuip verf omgevallen was en Michael er niets beter op gevonden had de verf met zijn handen terug in de pot de scheppen! Goei idee! 3) Verder hing de kast scheef aan de muur en konden de deuren niet open omdat ze vastplakten met verf. Buiten kasten ineenboxen werden onze vaardige handen ook ingezet in de wijngaard voor de zogenaamde "Raleo". Dat is het uitdunnen van de druivenranken om rijpere druiven en dus ook een betere wijn te bekomen. Een groot deel van de tijd brachten we ook door met de 2 bengels van het koppel die altijd met ons wilden playmobile spelen. Michael ontpopt zich tot grote kindervriend en speelt met veel overtuiging de rol van Kapitein Haak. Waar gaan we dat schrijven?
We hebben in Maipu ook enkele uitstapjes gedaan naar termen waar we de ploeg van de Boca Juniors zijn tegengekomen. Natuurlijk zijn we ook bodega's gaan bezoeken met de fiets. We kozen hiervoor echter altijd de slechtste momenten... Een keer in de gietende regen en onweer vertrokken en de mensen van de bodega verklaarden ons gek en waarschuwden voor hagelbollen van 10 centimeter, drama drama drama! We werden geescorteerd door de wijngaard. Op de toer in de bodega wilden mensen foto's van ons nemen "you're so beautiful" en de dag erna werden we weer geescorteerd door de flikken toen we een brood gingen halen in de regen. Straks moeten we nog het lint gaan doorknippen op de inhuldiging van het gemeentehuis :-).
Begin Februari zijn we doorgereisd naar Bariloche, het lake district. Daar is het heerlijk wandelen. Michael leeft zich uit met stofwolken maken terwijl ik erachter loopt. Nostalgie naar de kinderjaren, zo geeft hij er een draai aan.
Begin deze week hadden we een busrit van 28 uur richting El Chalten op de Ruta 40. Dat is de weg die wel eens bestempeld wordt als de eenzaamste weg ter wereld. Onze bus was er een uit de jaren stillekes en met ons reisden een bende Franse berggeiten en een mooie vertegenwoordiging van de zijderoute :-). Uren en uren rijden we door ongerept en ruw berglandschap met om de 4u eens een kiosk of een tankstation. El Chalten is een klein bergdorpje dat veel weg heeft van "el fin del mundo" en is bekend voor de Fitz Roy, een demonische kathedraal van een berg.
We laten ons niet afschrikken door grote mastodonten en beginnen aan een heuse trekking van 8 uur ... We wanen ons in de lost world. Na 6 uur stappen komen we aan het ergste stuk, we kressen op zen plat wikkevusts de hele berg bijeen da we ons niet laten doen. Na enkele keren het levenslicht te zien komen we aan op de top. Super mooi.
Morgen gaan we naar de Perito Moreno gletsjer, het hoogtepunt van El Calafate. Daarna is er nog de 4 daagse trekking door Torres Del Paine en Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld. Letterlijk the end of the world en jammer genoeg ook bijna the end of our journey. We kijken er super hard naar uit al begint Laura wel lichtjes in haar broek te doen voor de trekking ... Zo koud ... Zo stijl ... Zo lang ... We will make it happen !
Volgende keer onze laatste blog vanuit Buenos Aires.
Veel groeten en liefde vanuit Patagonië!
Ciaokes
Nu is het wel hééél erg lang geleden dat jullie nog iets van ons gehoord hebben, dus dringend tijd voor een update!
Oudjaar in een Chileens kuststadje...moeten we er nog een tekening bij maken? :-) We slaan onze voorraad Cava in om een botellonneke te houden op het strand. We weten niet goed wat we moeten verwachten... Het is voor ons allebei de eerste keer dat we oudjaar vieren op een exotische bestemming. Op weg naar het strand maken we precies deel uit van de uittocht uit Mekka! Echt iedereen in La Serena komt op straat goed voorzien van toeters en bellen. Geen kapsones gewoon pure fun. Op het strand speelt de plaatselijke Get Ready een spaanse versie van "gebroken hart" alsof hun leven er van afhangt. We brengen het glaasje aan onze lippen en laten het zachtjes binnenglippen...:-) en laten de Chilenen zijn hoe je een degelijk swing danst op Latinomuziek. "Zou er vuurwerk zijn?" vragen we onszelf nog af. "Nee, waarschijnlijk niet... het is hier Chili he", maar onze woorden waren nog niet koud of er barstte een vuurwerkexplosie los waar Antwerpen nog een puntje aan kan zuigen! Super!
Het resultaat van onze stranddagen in La Serena is dat we serieus verbrand zijn en er uitzien als 2 tijgerpistolets. Tijd dus om door te reizen naar Santiago waar we wachten op de komst van onze twee wasberen! We verkennen de stad, een zwoele Barcelona-achtige metropool waar je je in Europa waant. We zijn met een kunstenaar op stap, dus met wie kan je beter het Museum van Hedendaagse kunsten gaan bezoeken dan met Baronnesje Bibberbil? Ivan, de eigenaar van de hostel waar we blijven wil ons the Chilean way of going out tonen... Eerst neemt hij ons mee naar een Peruaans restaurant en daarna worden we gelost in een Salsaclub waar mijn Bevers geweld de show steelt met zijn beste danskunsten. Ivan ziet in hem een halve latino en waarschuwt me de Latinas op afstand te houden :-). De volgende avond pakken we het wat donkerder aan en duiken we in de Chileense underground in Blondies, een club met jaren 80 muziek en raar gespuis. Niet echt our cup of tea!
Volgende stop is Valparaiso, een bolwerk van gekleurde huisjes, graffiti en straathonden. Dat laatste hebben de jongens in levende lijve kunnen ondervinden. Ze benaderden alledrie het record van Usain Bolt toen er een kleine keffer op ons af kwam gestormd... Wat zeiden ze nu weer van blaffende honden? :-) We bezoeken Vina del Mar, het Knokke van Chili waar we het kaartspel "bullshit" spelen waar Michael natuurlijk in uitblinkt!
We nemen de nachtbus naar Mendoza, de wijnstreek van Argentinië
(Malbec), ons 6de en laatste land. Eindelijk terug echte koffie, een echte verademing na een maand slappe nescafe! Mendoza is een rustige stad vol platanen en brede lanen. Mensen zijn er over het algemeen modieuzer gekleed als in Chili en het Italiaans bloed dat door hun aderen stroomt zorgt ook voor een stevige dosis pathos, dramatiek, expressie en enthousiasme.Allemaal superlieve mensen! We doen een uitstapje naar de Aconcagua, de hoogste berg van Latijns-Amerika, gaan paardrijden en bezoeken de provincie. Eind januari vertrekken we naar Maipu, een dorpje dichtbij Mendoza en het centrum van de wijnproductie. Aan bodega's geen gebrek. Hier hebben we 2 weken op een wine farm gewerkt tegen kost en inwoning bij een Belg die getrouwd is met een Argentijnse en nu een Bed and Breakfast met wijngaard openhoudt. Als hij 2 handige Harries verwacht had moet het wel serieus tegengevallen zijn want Sus en Klus en den dikke en den dunne zijn 2 duo's beter bij onze stijl passen, vrees ik. Den eerste dag was al ne knaller van formaat...De taak was dat we een simpel keukenkastje in elkaar zetten en er een likje verf op aanbrachten. Korte samenvatting: 1) de deuren staken verkeerd op het kastje. 2) Voor de verf op de kast hing, lag ze al op de grond. Michael leek het allemaal onder controle te hebben, maar toen ik terugkwam van een plaspauze zag dat de hele kuip verf omgevallen was en Michael er niets beter op gevonden had de verf met zijn handen terug in de pot de scheppen! Goei idee! 3) Verder hing de kast scheef aan de muur en konden de deuren niet open omdat ze vastplakten met verf. Buiten kasten ineenboxen werden onze vaardige handen ook ingezet in de wijngaard voor de zogenaamde "Raleo". Dat is het uitdunnen van de druivenranken om rijpere druiven en dus ook een betere wijn te bekomen. Een groot deel van de tijd brachten we ook door met de 2 bengels van het koppel die altijd met ons wilden playmobile spelen. Michael ontpopt zich tot grote kindervriend en speelt met veel overtuiging de rol van Kapitein Haak. Waar gaan we dat schrijven?
We hebben in Maipu ook enkele uitstapjes gedaan naar termen waar we de ploeg van de Boca Juniors zijn tegengekomen. Natuurlijk zijn we ook bodega's gaan bezoeken met de fiets. We kozen hiervoor echter altijd de slechtste momenten... Een keer in de gietende regen en onweer vertrokken en de mensen van de bodega verklaarden ons gek en waarschuwden voor hagelbollen van 10 centimeter, drama drama drama! We werden geescorteerd door de wijngaard. Op de toer in de bodega wilden mensen foto's van ons nemen "you're so beautiful" en de dag erna werden we weer geescorteerd door de flikken toen we een brood gingen halen in de regen. Straks moeten we nog het lint gaan doorknippen op de inhuldiging van het gemeentehuis :-).
Begin Februari zijn we doorgereisd naar Bariloche, het lake district. Daar is het heerlijk wandelen. Michael leeft zich uit met stofwolken maken terwijl ik erachter loopt. Nostalgie naar de kinderjaren, zo geeft hij er een draai aan.
Begin deze week hadden we een busrit van 28 uur richting El Chalten op de Ruta 40. Dat is de weg die wel eens bestempeld wordt als de eenzaamste weg ter wereld. Onze bus was er een uit de jaren stillekes en met ons reisden een bende Franse berggeiten en een mooie vertegenwoordiging van de zijderoute :-). Uren en uren rijden we door ongerept en ruw berglandschap met om de 4u eens een kiosk of een tankstation. El Chalten is een klein bergdorpje dat veel weg heeft van "el fin del mundo" en is bekend voor de Fitz Roy, een demonische kathedraal van een berg.
We laten ons niet afschrikken door grote mastodonten en beginnen aan een heuse trekking van 8 uur ... We wanen ons in de lost world. Na 6 uur stappen komen we aan het ergste stuk, we kressen op zen plat wikkevusts de hele berg bijeen da we ons niet laten doen. Na enkele keren het levenslicht te zien komen we aan op de top. Super mooi.
Morgen gaan we naar de Perito Moreno gletsjer, het hoogtepunt van El Calafate. Daarna is er nog de 4 daagse trekking door Torres Del Paine en Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld. Letterlijk the end of the world en jammer genoeg ook bijna the end of our journey. We kijken er super hard naar uit al begint Laura wel lichtjes in haar broek te doen voor de trekking ... Zo koud ... Zo stijl ... Zo lang ... We will make it happen !
Volgende keer onze laatste blog vanuit Buenos Aires.
Veel groeten en liefde vanuit Patagonië!
Ciaokes
-
16 Februari 2013 - 08:55
J&J:
Leutig verslag en wat een prachtige natuur !
Nog een fijne trektocht , hou het veilig en tot spoedig ...
xx con besos de Be"b"er-en ;)
-
16 Februari 2013 - 17:33
Carine Van Bael:
Er gaan dus deze dagen spieren te voorschijn komen waar jullie het bestaan nog niet van wisten !!
Beetje tanden bijten kan geen kwaad! Ben wel kei jaloers!
x x x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley